Η κρίση του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος

Τον τελευταίο καιρό οι εργαζόμενοι στη χώρα μας ζουν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Όσο περνάει ο καιρός, φαίνεται ξεκάθαρα ότι επιλογή των εχόντων και κατεχόντων είναι τα βάρη της κρίσης για ακόμα μια φορά, να πέσουν στις πλάτες των εργαζομένων.
Τι κάνουν όμως οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και το συνδικαλιστικό κίνημα;
Το συνδικαλιστικό κίνημα εδώ κ χρόνια βρίσκεται στη γωνία.
Με μειωμένη διαπραγματευτική δύναμη, σε πλήρη αναντιστοιχία με την οξύτητα της επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι.
Τα χαρακτηριστικά του είναι:
Μαζικοποίηση: το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα είναι ένα μειοψηφικό κίνημα με αισθητή μείωση των μελών του. Τα πιο καταπιεσμένα στρώματα εργαζομένων είναι εκτός συνδικάτων με τραγική την κατάσταση στον ιδιωτικό τομέα. Απουσιάζουν οι νέοι, οι γυναίκες, οι επισφαλείς απασχολούμενοι, οι άνεργοι, οι μετανάστες.
Γραφειοκρατία: Τα συνδικάτα συνιστούν σκληρούς μηχανισμούς και άκαμπτες ιεραρχίες με πολυποίκιλες εξαρτήσεις. οι ηγεσίες έχουν απομακρυνθεί από τους εργαζόμενους, ενώ συνήθως οι αποφάσεις παίρνονται χωρίς τη συμμετοχή των εργαζομένων. Η γραφειοκρατία δεν είναι ιδίωμα μόνο των πρωτοβάθμιων οργανώσεων. Υπάρχει και αναπαράγεται σ' όλη την κλίμακα του κινήματος κατάσταση αυτή απομακρύνει τους εργαζόμενους απ' τα συνδικάτα. Το καλύτερο φάρμακο είναι η πληροφόρηση, η συμμετοχή και η ενεργοποίηση των εργαζομένων στη λήψη των αποφάσεων και την εκτέλεση τους.
Αυτονομία: Μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα ο κυβερνητικός-εργοδοτικός συνδικαλισμός και η κομματική χειραγώγηση. Η εξασφάλιση δημοκρατικής λειτουργίας στα συνδικάτα και ο σεβασμός των πραγματικών διαθέσεων των εργαζομένων ανεξάρτητα από τους στόχους των παρατάξεων, είναι απαραίτητοι όροι.Οικονομική αυτοδυναμία: Το συνδικαλιστικό κίνημα, ιδίως στο δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο, είναι οικονομικά εξαρτημένο απ' την εργατική εστία. Τα πρωτοβάθμια σωματεία βρίσκονται σε καθεστώς οικονομικής ασφυξίας.
Οργανωτική ενοποίηση: Παρά τις αποφάσεις των συνεδρίων, ο οργανωτικός κατακερματισμός διατηρείται και ενισχύεται παραταξικοποίηση και η επιδίωξη διατήρησης των θέσεων και των μηχανισμών είναι η απλή και λογική εξήγηση.
Η κρίση του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος έχει σαν αποτέλεσμα τη μείωση του κύρους των συνδικάτων και την αδυναμία του να συσπειρώσει τους εργαζόμενους, δημιουργώντας έτσι μια τεράστια αναντιστοιχία μεταξύ της οξύτητας της επίθεσης και της αντίδρασης του κινήματος.
Υπάρχουν αντικειμενικές αιτίες. Ανασφάλεια, ανεργία, αντιθέσεις μεταξύ των εργαζομένων-ατομικισμός κα, αλλά και υποκειμενικές αιτίες(όλα δηλαδή αυτά, που αφορούν την ηγεσία των συνδικάτων).Οι αγώνες που έγιναν την προηγούμενη περίοδο δεν ήταν ασήμαντοι σε αριθμό και ένταση, χωρίς όμως να έχουν την ανάλογη επιτυχία.
Υπήρξαν πολλές κινητοποιήσεις απροετοίμαστες, σε άλλες απουσίαζε η κεντρική ιδέα, το ειδικό βάρος της κινητοποίησης.Επειδή μοναδικός τρόπος της αντίδρασης των εργαζομένων είναι η ενωμένη δράση τους μέσα από τα συνδικάτα, πρέπει τα ίδια τα συνδικάτα να αλλάξουν. Μοναδική λύση γι' αυτό είναι η συμμετοχή και δράση των ίδιων των εργαζομένων.

Κώστας Νικολαίδης Αντιπρόεδρος Σωματείου Υπαλλήλων ΥΕΘΑ/ΓΕΣ Ν. Θεσσαλονίκης