«Είναι αλήθεια ότι μετά τη δικτατορία σε όλη αυτή τη διαδρομή της μεταπολιτευτικής περιόδου, υπήρξαν μεγάλες, για τις δυνατότητες της χώρας, αμυντικές δαπάνες ως ποσοστό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, πολλές φορές υπακούοντας, όχι απλά στην αποτελεσματική αντιμετώπιση μιας υπαρκτής απειλής που έρχεται από την Τουρκία, αλλά στο πλαίσιο κατασκευασμένων -και το τονίζω αυτό- αμυντικών αναγκών εσωτερικά στη χώρα.
Είμαστε ευτυχώς ή δυστυχώς μια μικρή χώρα που γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας. Γύρω από τους αμυντικούς εξοπλισμούς φτιάχτηκαν περιουσίες, ενδεχομένως και πολιτικές καριέρες και αυτά πρέπει να τα πούμε. Γύρω από τους αμυντικούς εξοπλισμούς είχε στηθεί ένα ολόκληρο πανηγύρι, χωρίς να υπάρχει η στοιχειώδης ανταποδοτικότητα. Εγώ θα αντιλαμβανόμουν ακόμη και θα δεχόμουν οριακά να σηκώσουμε το βάρος του κόστους, υπό την προϋπόθεση όμως πως θα είχαμε το αντίστοιχο όφελος. Πολλές φορές αυτή η σχέση κόστους - οφέλους δεν υπήρξε, ήταν τελείως ανεστραμμένη, με αποτέλεσμα να δαπανούμε πόρους εθνικούς για κάτι το οποίο δεν είχε ανταπόκριση επιχειρησιακή ή αμυντική»
