1. Για τη διαμόρφωση της εισοδηματικής πολιτικής που ο προσδιορισμός της θα πρέπει να ανταποκρίνεται και να καλύπτει το κόστος ζωής και όχι απλά τον πληθωρισμό. Άλλωστε το φαινόμενο του αποπληθωρισμού είναι στοιχείο της κρίσης και δεν πρέπει να αποτελεί ένα ακόμη εργαλείο μεταβίβασης τους κόστους της κρίσης στους μισθωτούς και συνταξιούχους.
2. Για την ανάγκη προώθησης ενός νέου μισθολογίου με ενιαίες αρχές και με αυξημένους βασικούς μισθούς για την προστασία και αναβάθμιση των εν ενεργεία και συντάξιμων αποδοχών και την ενσωμάτωση των επιδομάτων, που αποτελεί την έξοδο από τη σημερινή αναρχία. Είναι ο μόνος τρόπος αναδιάρθρωσης χωρίς μείωση των αποδοχών των εργαζομένων, που ειδικά στο Δημόσιο και επί σειρά ετών με τις εισοδηματικές πολιτικές μειώνονται και ονομαστικά και ουσιαστικά.
3. Για το μείζον ζήτημα της απόφασης του ΔΕΚ (όρια ηλικίας ανδρών/γυναικών) που ανατρέπει τον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης στο Δημόσιο και τη μετατρέπει σε επαγγελματική. Αυτή η απαράδεκτη απόφαση δεν πρέπει να υλοποιηθεί και δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή σε ότι αφορά τουλάχιστον την Α.Δ.Ε.Δ.Υ. , το δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα.
4. Για το εκρηκτικό πρόβλημα της τρύπας των 600 εκατομμυρίων στο Ταμείο Πρόνοιας, (που όπως κατ’ επανάληψη τονίσαμε και τεκμηριώσαμε με στοιχεία, οφείλεται στην κρατική, διαχρονική κυβερνητική πολιτική και ευθύνη) και την ανάγκη να υπάρξει άμεσα επιχορήγηση του Τ.Π.Δ.Υ. και του Ο.Π.Α.Δ.
Το Προεδρείο της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. ζήτησε άμεση, ειλικρινή σχέση με την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου, τονίζοντας ότι οι λαϊκισμοί, τα «πολεμικά» σενάρια για περικοπές κλπ δυναμιτίζουν την όποια διαβούλευση, την υπεύθυνη ενημέρωση, την ευθύτητα συμφωνίας ή διαφωνίας.
Η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. θέτει την κόκκινη γραμμή στην αντιμετώπιση των αντιπαραγωγικών, διαμεσολαβητικών, οικονομικών και άλλων συμφερόντων που έχουν πλέγματα στο Δημόσιο (που εκτός των άλλων επισημαίνονται από σχετικές έρευνες και μελέτες), περικυκλώνουν τη λειτουργία του, υπονομεύουν την αποδοτικότητά του προς όφελος του πολίτη και της κοινωνίας.
Η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. ήταν και θα είναι αντίθετη σε κάθε πολιτική μεταφοράς τους κόστους της κρίσης στους μισθωτούς και συνταξιούχους.
