Ίσως δεν έχει γίνει ακόμα κατανοητό από τους κυρίαρχους φορείς του ελληνικού συστήματος ότι η κρίση είναι ολιστική, τουλάχιστον όχι στο εύρος και το βάθο που απαιτείται. Δεν επιμερίζεται και δεν τεμαχίζεται. Ίσως, επίσης, δεν έχει γίνει κατανοητό ότι το μνημόνιο είναι η αστυνομική εποπτεία μιας κρίσης στη φάση μετάβασης του συστήματος. Εναπόκειται στους κυρίαρχους φορείς να αποφασίσουν την κατεύθυνση αυτής της μετάβασης.
Του Γιάννη Τσαμουργκέλη
Έναντι αυτών των αναγκαιοτήτων η κυβέρνηση μοιάζει ως «χαμένη στη μετάφραση» ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης ως γραφικοί κομπάρσοι-τρόφιμοι της «φωλιάς του κούκου». Υπεραμύνεται προνομίων κλειστών επαγγελμάτων που τα υπερβαίνει μετά από την έγκλιση από την τρόικα (βλέπε επαγγελματικές άδειες μεταφορέων). Υπεραμύνεται συμφερόντων κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών που εξασφαλίζουν την εκλογική πελατεία των πολιτικών ξεχνώντας τις δεσμεύσεις αλλά και την πολιτική υποχρέωση έναντι των ανέργων και αυτών πού θα βρεθούν στην ανεργία εξαιτίας της αδιάλειπτης υποστήριξης αργόμισθών υπαλλήλων-κομματικών μελών. Υπεραμύνεται των συμφερόντων των τραπεζών και δεν μεριμνά ούτε στο ελάχιστο για την βελτίωση των όρων του ανταγωνισμού στον κλάδο και την αύξηση του αριθμού τους με κίνητρα μετεγκατάστασης ξένων και ενίσχυση των συνεταιριστικών. Και όλα αυτά παράλληλα με την ψευτο-κουτσαβάκικη συμπεριφορά υπουργών που καλούν σε επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου σε θέματα εξουσιών συνδικαλιστών, κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνουν τις δεσμεύσεις που ανέλαβε η κυβέρνηση και ενέκρινε η βουλή, πουλώντας εκδουλεύσεις σε ημέτερους κομματικούς στρατούς και αφερεγγυότητα στις διεθνείς αγορές (παρεμπιπτόντως, γιατί δεν εκδηλώθηκε παρόμοια ευαισθησία για τη μείωση των εισοδημάτων των συνταξιούχων).
Άραγε πόσα άλλα μπορεί να καταμετρήσει κανείς όταν ασχοληθεί επισταμένα με την ερμηνεία της καθημερινής πολιτικής και των έργων αυτής της κυβέρνησης; Πόσες αντιφάσεις; Πόσα πισωγυρίσματα; Έναντι της λαϊκής εντολής να αλλάξουν όλα για να υπερβούμε το σύστημα που παρήγαγε την κρίση, αντιπαρατίθεται η ενεργός πολιτική της αναπαραγωγικής συντήρησης του συστήματος; Και το άλλοθι; Η πολιτική βούληση που παραμένει επαναστατική και προσανατολισμένη στις μεγάλες αλλαγές; Όμως ως πότε η βούληση θα αιτιολογεί την πραγματική αδράνεια. Ως πότε η καταγγελία θα αθωώνει την μη εκτέλεση των αρμοδιοτήτων της λαϊκά κυρίαρχης κυβέρνησης. Ως πότε το πεπλεγμένο γραφειοκρατικό εποικοδόμημα θα δικαιολογεί την αναβλητικότητα και την σύγκρουση των προσανατολισμών των υπουργικών αποφάσεων.
Ας επαναφέρουμε λοιπόν το μήνυμα των εκλογών αλλά και της κρίσης. Αλλάξτε τα όλα. Οι ενεργοί πολίτες το ζητούν, αυτοί που στήριξαν νέα πρόσωπα στις δημοτικές εκλογές το απαιτούν, αυτοί που απείχαν το κραυγάζουν. Κύριε πρωθυπουργέ και κύριοι της κυβέρνησης αποφασίστε λοιπόν. Θα συνταχθείτε με τους κομματικούς στρατούς και θα υπεραμυνθείτε την αναπαραγωγή του συστήματος ή θα ταυτιστείτε με την κοινωνία και θα υλοποιήσετε τη δέσμευση για την αλλαγή του συστήματος. Οι καιροί ου μενετοί. Όχι άλλες αναβολές και λοξοδρομίες.
* Ο κ. Τσαμουργκέλης είναι Διδάκτωρ της Οξφόρδης και Επίκουρος Καθηγητής της Διεθνούς Οικονομικής στο Παν/μιο του Αιγαίου
