Του Μίμη Ανδρουλάκη
Η Ελλάδα σχοινοβατεί ανάμεσα σε δύο αβύσσους. Κάθε στιγμή μπορεί ένα παραπάτημα ή ακόμα και τυχαίο συμβάν να οδηγήσει σε ελεύθερη πτώση. Άβυσσο εκτός, καθώς διαπληκτίζονται δημόσια θεμελιώδεις παράγοντες της ευρωζώνης σχετικά με το ελληνικό ζήτημα. Η σχέση αμοιβαίας “πυρηνικής” καταστροφής Ελλάδας - Ευρωζώνης δεν προστατεύει στο 100% τη χώρα μας καθώς γίνονται νέοι κυνικοί υπολογισμοί για τη σύγκριση κόστους - οφέλους από ενδεχόμενη εγκατάλειψή μας σε χρεωκοπία.
Τις τελευταίες μέρες οι αγοραστές ομολόγων των περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης και ασφαλίστρων κινδύνου (CDS) αποθρασύνονται και εκβιάζουν: ” ή ανακοινώνετε την Ελλάδα σε κατάσταση default και πληρώνονται τα συμβόλαια των ασφαλίστρων κινδύνου ή αποσυρόμαστε από την αγορά ομολόγων της περιφέρειας και συνεπώς μετατρέπουμε σε νέο αδύνατο κρίκο την Ιταλία. Διαλέξτε: θα θυσιάσετε την Ελλάδα ή την Ιταλία;” Άλλοι παράγοντες της διεθνούς κερδοσκοπίας θεωρούν ως την καλύτερη μέθοδο απεμπλοκής της ευρωζώνης από την ελληνική περιπέτεια την πρόκληση τεχνητού πιστωτικού επεισοδίου που θα οδηγήσει τον κόσμο στα γκισέ των τραπεζών και θα εξαναγκαστεί έτσι υποτίθεται η χώρα μας σε βίαιη δραχμοποίηση.Άβυσσος εντός, καθώς μεγαλώνει ο κίνδυνος κατάρρευσης του εσωτερικού μετώπου, γενικεύεται η κρίση εμπιστοσύνης και νομιμοποίησης, οι αρνητικές προσδοκίες γίνονται χιονοστιβάδα και οι Έλληνες εμφανιζόμαστε ιδανικοί αυτόχειρες να “σπάμε” πρώτοι στο ολέθριο παιχνίδι της αναμονής που επέλεξε η ευρωζώνη για την οριστική επίλυση της κρίσης δημόσιου χρέους. Η αξιωματική αντιπολίτευση καιροσκοπεί στο χείλος του γκρεμού ενώ η κυβέρνηση ιδιαίτερα με την υπερφορολόγηση που προβλέπει το Μεσοπρόθεσμο, αδυνατεί να “μιλήσει” στο λαό. Δεν του δίνει να καταλάβει ότι το χρέος μας δεν μπορεί και δεν πρέπει να πληρωθεί στο σύνολό του από τους φορολογούμενους, και μάλιστα τους πιο αδύνατους, και πως πρέπει να αγοράσουμε χρόνο για να γίνει εφικτή η πολιτική αναδιάρθρωσή του υπό την ομπρέλα του ταμείου Διάσωσης με την έκδοση ευρωομολόγου, πράγμα που θα οδηγήσει στην πολιτική αναδιάρθρωση και ολοκλήρωση της ίδιας της ευρωζώνης. Έτσι, το στοίχημα για τη διάσωση της Ελλάδας θα μετατραπεί σε στοίχημα για τη μακροημέρευση του ευρώ και τη συνοχή της ευρωζώνης.
Οι Έλληνες πάμε να ξεχάσουμε ότι όλες οι μεγάλες μάχες χάνονται εκ των έσω, στα μετόπισθεν, όταν σβήνει η πίστη στις δυνάμεις μας και η θέληση να τα καταφέρουμε ενώ οι πολιτικές ηγεσίες αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων.
Πρώτο, ο Πρωθυπουργός ζητά άμεσα την ηθική διαμεσολάβηση του Προέδρου της Δημοκρατίας για το σχηματισμό Κυβέρνησης ευρύτερης εμπιστοσύνης σε μία από τις πρόσφορες πιθανές μορφές της. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να ξεπερνά τα όρια ενός συνήθους μονοκομματικού ανασχηματισμού, έστω και με προσθήκη κάποιων τεχνοκρατών.
Δεύτερο, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας καθιστά σαφές στις πολιτικές δυνάμεις ότι ο θεσμικός, συμβουλευτικός και συμβολικός του ρόλος δεν του επιτρέπει να παραμένει αδρανής ενώ η χώρα οδηγείται σε επικίνδυνες περιπέτειες από εκούσια ή ακούσια σφάλματα του πολιτικού συστήματος.
Τρίτο, ο Πρωθυπουργός παράλληλα ανακοινώνει τα τέσσερα πέντε θεμελιώδη ζητήματα αναμόρφωσης του Μνημονίου ΙΙ και καλεί δεσμευτικά ιδιαίτερα τον Αντώνη Σαμαρά σε κοινή “επαναδιαπραγμάτευση” με τους θεσμούς της ευρωζώνης. Πρέπει ο ελληνικός λαός να γνωρίζει ποια είναι η ελληνική ατζέντα διαπραγμάτευσης, ποια τα σημεία που αξίζει ένας προσωρινός προωθητικός συμβιβασμός για να μη διακοπεί η δανειοδότηση της χώρας και ποια τα σημεία μιας ενδεχόμενης ρήξης. Τα ζητήματα επαναδιαπραγμάτευσης ξεπερνούν κατά πολύ την προσχηματική καθήλωση του Σαμαρά στους φορολογικούς συντελεστές και σε κάθε περίπτωση θα διασφαλίζουν την πάση θυσία αναπτυξιακή επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας το 2012 και τη σχετική ανακούφιση των οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων:
Ρυθμός και σύνθεση της δημοσιονομικής προσαρμογής - Υποκατάσταση της υπερφορολόγησης με άμεση χειρουργική επέμβαση σε αντιπαραγωγικούς τομείς του κράτους που υπηρετούν κυρίως πελατειακά συμφέροντα δίχως να προσφέρουν υπηρεσίες πρώτης γραμμής στους Έλληνες πολίτες - Εξαίρεση δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων με υψηλό πολλαπλασιαστή για το νέο αναπτυξιακό μας πρότυπο - Μίνιμουμ σχέδιο Μάρσαλ μέσω Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων με την έκδοση περιορισμένου σκοπού αναπτυξιακού ευρωομολόγου - Αυστηρές αναπτυξιακές προϋποθέσεις σ’ ένα εύλογο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και όχι να πουλάμε βιαστικά και φθηνά με κλειστό χρονοδιάγραμμα για να αγοράζουμε ακριβά και στα τυφλά χρέος πριν διαμορφωθεί το πλαίσιο οριστικής επίλυσής του.
Η συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων θα ενισχύσει τη διαπραγματευτική θέση της χώρας έναντι των εταίρων οι οποίοι έχουν συμφέρον να βελτιώσουν τη δανειακή συμφωνία εφόσον η συναίνεση τους προσφέρει ισχυρότερες εγγυήσεις και αίσθημα ασφάλειας.
Τέταρτο, ο Πρωθυπουργός εφόσον κινηθεί δεσμευτικά στις παραπάνω κατευθύνσεις έχει την εθνική και ηθική υποχρέωση να ζητήσει την υπερψήφιση της καταληκτικής συμφωνίας με τους εταίρους που θα προκύψει από τη συνδιαπραγμάτευση τουλάχιστον από 180 βουλευτές αφού αυτή ξεπερνά τη θητεία της παρούσας Βουλής.
Διαφορετικά, αν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις απορρίψουν τον πυρήνα των παραπάνω προτάσεων αναλαμβάνουν την ευθύνη να οδηγήσουν τη χώρα σε πρόωρες εκλογές σε συνθήκες ευαίσθητης ισορροπίας για τη διάσωσή της από την χρεωκοπία. Στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί η ψήφιση αποκλειστικά από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ ακόμα και ενός βελτιωμένου Μεσοπρόθεσμου σχεδίου δε θα επιλύσει την κρίση εμπιστοσύνης και δεν είναι βέβαιο ότι θα αναχαιτίσει την περαιτέρω πολιτική, οικονομική και κοινωνική αποσταθεροποίηση.
Στη συζήτηση του τελευταίου προϋπολογισμού στη Βουλή είχα επαναλάβει για τελευταία φορά το κλασσικό: “στις 24 είναι πολύ νωρίς, στις 26 πολύ - πολύ αργά”. Τώρα είμαστε στις 27 κι αν συνεχιστεί η Ελλάδα να χάνει τη μάχη με το χρόνο θα κυριαρχήσει σύντομα το “σύνδρομο της κλεψύδρας”, δηλαδή η ψυχολογική κατάσταση όπου θα ξεσπά αδικαιολόγητος πανικός και λανθασμένοι συναγερμοί από τον υποτιθέμενο τελευταίο κόκκο της “άμμου”. Η κοινωνία ακόμα και με ορισμένες οριακές εκφράσεις της απολίτικου παλιμπαιδισμού απαιτεί “κάντε επιτέλους κάτι διαφορετικό που να δημιουργεί εμπιστοσύνη και να δίνει προοπτική“.
