Διαμαρτύρονται οι αγέρωχοι πολιτικοί μας επειδή οι δανειστές μας τους ζητούν γραπτές εγγυήσεις πριν μας δώσουν τα λεφτά. «Έχουμε μπέσα εμείς» αναφωνούν οι (δεξιοί) αρχηγοί. Μαζί τους διαμαρτύρονται και ορισμένοι αγέρωχοι δημοσιογράφοι οι οποίοι θεωρούν ύποπτη την επιμονή των ευρωπαίων να ζητούν τις υπογραφές των αρχηγών. «Έχουν μπέσα οι Έλληνες» αναφωνούν οι δημοσιογράφοι. Καταρχήν μην μπερδεύουμε τα πράγματα. Οι σύμμαχοι μας δεν αμφισβητούν τον Έλληνα γενικώς, αμφισβητούν τον Έλληνα πολιτικό και πιο συγκεκριμένα αμφισβητούν τον Παπανδρέου, τον Σαμαρά και τον Καρατζαφέρη. Και έχουν κάθε λόγο να τους αμφισβητούν. Ας τους πάρουμε έναν έναν.
Ο Παπανδρέου πίεσε πολύ (και παρακάλεσε πολύ) τους συμμάχους μας για τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου. Λίγες μέρες μετά όμως η Μέρκελ και ο Σαρκοζί (και όλοι οι άλλοι δανειστές μας) από τις τηλεοράσεις μάθαιναν ότι αυτά που συμφώνησαν δεν ισχύουν και ότι όλα θα κριθούν στο δημοψήφισμα που εξήγγειλε ο Παπανδρέου χωρίς καν να τους ενημερώσει. Δεν θέλω τώρα να συζητήσουμε αν είναι καλά ή κακά τα δημοψηφίσματα. Καλά είναι και την γνώμη μου την έχω πει. Όμως, είναι ποτέ δυνατόν να εξαγγέλλεις δημοψήφισμα χωρίς να έχεις ενημερώσει καν αυτούς που σε στηρίζουν και σε δανείζουν; Πώς μετά να έχεις εμπιστοσύνη στον Παπανδρέου;
Πάμε όμως στον Σαμαρά. Ο «εν αναμονή πρωθυπουργός» έχει καταψηφίσει το Μνημόνιο - έχει διαγράψει μάλιστα και την Μπακογιάννη που το ψήφισε - λέγοντας ξεκάθαρα ότι δεν το δέχεται και θα ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση. Στην συνέχεια διαφώνησε και με όλες τις άλλες συμφωνίες που έκανε ο Παπανδρέου με τους δανειστές μας προβάλλοντας την ελληνική πατέντα «θέλουμε τα λεφτά αλλά όχι τα μέτρα». Επιπροσθέτως τα δύο αυτά χρόνια οι γαλάζιοι αξιωματούχοι δικαιολογούν τους υψηλούς αντιπολιτευτικούς τόνους του κόμματος τους, λέγοντας στους ευρωπαίους αξιωματούχους ότι «αυτό είναι το έθιμο στην Ελλάδα, εμείς θα φωνάζουμε μέχρι να γίνουμε κυβέρνηση, μετά θα φωνάζουν οι άλλοι». Πώς λοιπόν μετά από όλα αυτά να έχεις εμπιστοσύνη στον Σαμαρά;
Πάμε και στον Καρατζαφέρη. Το ΛΑΟΣ ψήφισε το Μνημόνιο, στην συνέχεια όμως την είδε αλλιώς και έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίζει την συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου προδοτική. Τον Νοέμβριο όμως την είδε πάλι αλλιώς και έδωσε αγώνα (και δεν κάνω πλάκα) για να αναλάβει την πρωθυπουργία ο Παπαδήμος για να εφαρμόσει την συμφωνία της 26ης. Τρικυμία. Μπορείς όμως μετά από όλα αυτά να έχεις εμπιστοσύνη στον Καρατζαφέρη; Αν αλλάξουν οι δημοσκοπήσεις τι θα κάνει; Τι θα κάνει ο Σαμαράς αν ο Παπαδήμος συνεχίσει να έχει μεγαλύτερη δημοτικότητα από τον ίδιο; Θα ψηφίζει τα μέτρα του;
Και μετά είναι τα όσα έχουν πει στην Ευρώπη οι Έλληνες πρωθυπουργοί για τους προκατόχους τους. Ο Καραμανλής έχει καταγγείλει τον Σημίτη ως ψεύτη (ότι παραποίησε τα στοιχεία που μας έβαλαν στην ευρωζώνη κλπ κλπ). Ο Παπανδρέου έχει καταγγείλει ως ψεύτη τον Καραμανλή (ότι παραποίησε τα στοιχεία για το δημόσιο έλλειμμα κλπ κλπ). Ο Σαμαράς έχει καταγγείλει ως ψεύτη τον Παπανδρέου (αυτά είναι πρόσφατα, τα θυμάστε οπότε δεν επεκτείνομαι). Είναι σαν να πηγαίνεις στην τράπεζα να πάρεις δάνειο, ενώ απ' έξω η γυναίκα σου, ο αδελφός σου ή ο συνέταιρός σου τέλος πάντων, χτυπά τα τζάμια και ωρύεται ότι δίνουν λεφτά σε έναν απατεώνα. Κάπως έτσι έχουν συμπεριφερθεί όλα αυτά τα χρόνια οι έλληνες αρχηγοί και μετά αναρωτιούνται πώς έχασαν την αξιοπιστία τους στο εξωτερικό. Στο εσωτερικό πώς την έχασαν;
Το λογικό θα ήταν οι αρχηγοί, συνειδητοποιώντας τις ευθύνες τους να είχαν δώσει στον Παπαδήμο το χαρτί με τις υπογραφές τους, το ίδιο βράδυ που ψήφισαν την κυβέρνησή του. Γιατί μπορεί να αστειεύθηκε ο Γιούνκερ λέγοντας στον Παπαδήμο «δεν περίμενα να έχει ο έλληνας πρωθυπουργός τις επιστολές στο τσεπάκι του» αλλά μάλλον αυτό περίμενε. Αυτό περίμεναν οι σύμμαχοι μας, αυτό περίμεναν και όλοι οι έλληνες. Να πάψουν οι πολιτικοί «μας», να παίζουν με τα σπίρτα, σε μια ευρωζώνη που φλέγεται. Τα «ορκίστηκα στην μάνα μου» ή «έδωσα το λόγο μου» ή «θα γράψω άρθρο στην εφημερίδα του κόμματος μου» (που είπε ο χωρατατζής Καρατζαφέρης) δεν είναι σοβαρές απαντήσεις πολιτικών μιας χώρας που σε λίγες μέρες δεν θα έχει λεφτά ούτε για τις συντάξεις των γερόντων της.
του Σταύρου Θεοδωράκη
του Σταύρου Θεοδωράκη
