Η κρίση είναι μητέρα της αλλαγής, αν και τα παιδιά που γεννιούνται δεν κρίνονται πάντοτε θετικά από την Ιστορία. Συγκρίνετε, για παράδειγμα, την Ιταλία του Μπερλουσκόνι με την Τουρκία του Ερντογάν. Και οι δύο είναι παιδιά μιας μεγάλης κρίσης που συντάραξε τις χώρες τους. Ακολούθησαν όμως πολύ διαφορετικές πορείες και τα αποτέλεσματα υπήρξαν αντίστοιχα πολύ διαφορετικά.
Του Λουκα Tσουκαλη
Το πελατειακό σύστημα, με όλα τα παρεπόμενά του, χρεοκόπησε στην Ελλάδα. Βουλιάζει μαζί του στα χρέη και η χώρα. Πολλοί προσπαθούν μάταια να μας πείσουν ότι οι ευθύνες επιμερίζονται εξίσου σε όλα τα μέλη της κοινωνίας. Αν πιστέψουμε και αυτό, κινδυνεύουμε να πιστέψουμε οτιδήποτε.
Μερικοί είχαν για χρόνια την ευθύνη της διαχείρισης των κοινών. Τους πιο πολλούς ήρθε ο καιρός, μάλλον καθυστερημένα, να τους στείλει ο λαός σπίτι τους - κάποιους θα ήταν πιο δίκαιο να τους στείλει στη φυλακή.
Μιλάμε συχνά για την ανάγκη ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Φοβόμαστε ταυτόχρονα, όσοι τουλάχιστον έχουμε κάποια γνώση της Ιστορίας, τον κίνδυνο του λαϊκισμού που ελλοχεύει σε εποχές που τα παλιά δεδομένα δεν υφίστανται πια και οι δημαγωγοί περιμένουν να αδράξουν την ευκαιρία που τους προσφέρει η οργή και η διάχυτη ανασφάλεια στην κοινωνία.
Η ανανέωση ξεκίνησε με τρόπο εντυπωσιακό τη νύχτα της Κυριακής. Με ένα μεγάλο μπαμ που οι περισσότεροι δεν το περιμέναμε - μερικοί σίγουρα το φοβούνταν, άλλοι δεν τολμούσαν καν να το ονειρευτούν. Οι νέοι δήμαρχοι που εκλέχτηκαν στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη έχουν διαφορετικό λόγο και διαφορετική περπατησιά από όσα είχαμε μέχρι τώρα συνηθίσει. Πετυχημένοι σε χώρους εκτός της πολιτικής, δεν αποτελούν προϊόντα του (παλαιο) κομματικού σωλήνα. Και γι' αυτό ακριβώς δεν τους ήθελαν οι επαγγελματίες της πολιτικής.
Αν έρθουν και άλλοι, σαν τον Καμίνη και τον Μπουτάρη, θα επιστρέψει και πάλι ο κόσμος στις κάλπες και στα κοινά. Αρκεί να έχουν κάτι ουσιαστικό να τους προτείνουν άνθρωποι με γνώση και όραμα, και όχι απλώς ξύλινο πολιτικό λόγο.
