Συχνά οι αναγνώστες αυτής της στήλης θέτουν σε επιστολές τους το ερώτημα αν υπάρχει διέξοδος για τη χώρα και πόσο ρεαλιστική μπορεί να είναι. Ας μου επιτραπεί, λοιπόν, να επισημάνω ορισμένες ενδεικτικές πλευρές μιας τέτοιας διεξόδου.
Η διέξοδος δυσκολεύτηκε και άλλο
Καταρχάς πρέπει να πω, ότι η διέξοδος αναγέννησης της χώρας δυσκολεύεται όλο και περισσότερο εξαιτίας δύο παραγόντων.
Ο πρώτος είναι το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις του Κόμματος του Μνημονίου (τρόικα, διαπλοκή, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ Λάος και ακόλουθοι) συνεχίζουν να λαμβάνουν μέτρα που αποδιοργανώνουν την ελληνική κοινωνία στο μέγιστο πλέον βαθμό. Κατά συνέπεια κάθε μέρα που περνά, με αυτές τις δυνάμεις επικεφαλής της χώρας, δυσκολεύεται η ανασυγκρότηση της Ελληνικής Οικονομίας και η αναγέννηση της Ελληνικής Κοινωνίας. Η ουσία είναι ότι οι του ΠΑΣΟΚ παρέλαβαν το 2009 μέγιστο πρόβλημα και αντί να το λύσουν παραδίδουν καταστροφή. Στην ουσία η πολιτική που ακολουθήθηκε ήταν μια επιλογή που έδινε χρόνο στους δανειστές και την τρόικα, αλλά όξυνε το ελληνικό πρόβλημα. Το δεύτερο είναι ότι στο διάστημα των δύο ετών της μη λύσης των προβλημάτων χειροτέρεψε η κατάσταση στον ευρωπαϊκό και διεθνή περίγυρο. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα περιθώρια δημιουργικής επίλυσης του ελληνικού προβλήματος μειώθηκαν και άλλο. Κατά συνέπεια σε αντίθεση με όσα ανόητα λέει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ως χώρα δεν κερδίσαμε χρόνο, αλλά χάσαμε.
Ο χρόνος χάθηκε με τρόπο ατελέσφορο για την Ελλάδα. Το χρέος αυξήθηκε κατά 50%. Η οικονομία έχασε πάνω από 15% και συνεχίζει να βαδίζει σε βαθιά ύφεση. Τα ασφαλιστικά ταμεία αποδιοργανώθηκαν και η ανεργία θα ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο. Ρευστότητα στην αγορά δεν υπάρχει και οι δημόσιες επενδύσεις έχουν εξαφανιστεί. Η κρίση επιτείνεται, επιπλέον, από δύο παράγοντες. Ο ένας είναι ότι ενώ αυξάνει το χρέος σε περίοδο ύφεσης, μεγάλα κεφάλαια και το 86% των δανείων στην περίοδο 2009-2011 καταβλήθηκαν για να πληρωθούν οι δανειστές. Δηλαδή διαταράσσεται, πλέον, πλήρως η εσωτερική συσσώρευση. Το δεύτερο είναι ότι συνεχίζει και μάλιστα με μεγαλύτερη αγριότητα και ρυθμούς η ανακατανομή πλούτου και εισοδήματος στο εσωτερικό της χώρας. Ωφελημένοι έχουν εξέλθει πολλοί κάτοχοι στο εξωτερικό ελληνικών ομολόγων και χρέους. Η ΕΚΤ έχει ήδη καταγράψει κέρδη τα οποία κατά 50% πάνε σε Γερμανία και Γαλλία. Γενικότερα οι κάτοχοί αυτών των ομολόγων πληρώθηκαν με υψηλά επιτόκια «χάρη» στον ελληνικό δανεισμό. Όλα δείχνουν δε, ότι τώρα που οι τιμές των ομολόγων έχουν πτώση, ότι σχεδιάζεται να υποκατασταθεί η χασούρα των τελευταίων μηνών στις αγορές με «πιο ασφαλή» νέα ομόλογο και υψηλές εξασφαλίσεις, ιδιαίτερα εγγυήσεις από το ελληνικό δημόσιο.Τα δύο χρόνια που πέρασαν με την Ελλάδα να βαδίζει τον μονόδρομο της καταστροφής μαύρισαν την ψυχή του έλληνα και τροφοδότησαν την Ελληνική Κοινωνία με αρνητική ατμόσφαιρα, δυσπιστία και απαισιοδοξία, διατάραξη πολλαπλών σχέσεων εμπιστοσύνης και μελαγχολία. Αυτό σημαίνει ότι ο κύριος παράγοντας εξόδου από την κρίση που είναι ο άνθρωπος βρίσκεται κυριολεκτικά στα «κάτω του».
Η διέξοδος γίνεται πιο αναγκαία από ποτέ
Ο χρόνος εξόδου από την κρίση με τρόπο που να σώζει τη χώρα περιορίζεται. Κατά συνέπεια επείγει να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές και προσαρμογές. Η πρώτη και πιο άμεση είναι να γίνουν εκλογές. Σε αντίθεση με ότι διατείνεται η κυρίαρχη λογική η εφαρμογή δημοκρατικών κανόνων όχι μόνο δεν είναι επικίνδυνη, άποψη το λιγότερο αυταρχική, αλλά είναι απαραίτητος μοχλός για να υπάρξει οποιαδήποτε έξοδος από την κρίση. Μόνο η συλλογική σοφία των ελλήνων μπορεί να αποφασίσει ορθολογικά. Εξάλλου, ακόμα και μια λάθος απόφαση δικαιούται να την λάβει ο λαός και όχι οι τεχνοκράτες που καλούνται να υπηρετούν την κοινωνία. Δεν μπορεί να συνεχίσει κάποιοι δοτοί να κάνουν την Ελληνική κοινωνία υποτακτική και σκλάβα τους. Εξάλλου τα δύο τελευταία χρόνια κάθε άλλο παρά επιβεβαίωσαν την αντίληψη ότι παύουν να υφίστανται κίνδυνοι όταν δεν γίνονται εκλογές. Το γεγονός είναι ναι μεν δεν έγιναν εκλογές αλλά κάθε άλλο παρά επιβεβαιώθηκαν τα επιχειρήματά των εχθρών της δημοκρατικής νομιμοποίησης. Υποστηρίζω, δηλαδή, ότι οι εκλογές είναι ο μηχανισμός με τον οποίο η κοινωνία αναλαμβάνει σε έναν βαθμό τις τύχες της.Η δεύτερη αλλαγή που πρέπει να γίνει άμεσα, είναι η Ελλάδα να μην αναλάβει τις δεσμεύσεις που επιθυμούν οι δανειστές μας. Να μη θέσει, δηλαδή, ως εγγύηση του χρέους τη δημόσια περιουσία και ούτε να δεχτεί να υπαχθούν οι διαφορές μαζί τους στο αγγλικό δίκαιο. Όπως είναι φανερό, η πολιτική συνταγή που έθεσαν τρόικα και διαπλοκή σε εφαρμογή στην Ελλάδα, διασφάλιζε μεν τους δανειστές, την κατέστρεψε δε. Είναι δε ολοφάνερο, ότι αν δεχτεί η χώρα να κάνει τις προβλεπόμενες συμφωνίες, τότε οι δανειστές μελλοντικοί ιδιοκτήτες του πλούτου μας δεν θα δεχτούν στο μέλλον κανέναν ορθολογικό συμβιβασμό, ενώ επιπλέον, δεν θα έχουν κανένα ενδοιασμό να οδηγήσουν εκείνοι την Ελλάδα σε πτώχευση.H τρίτη αλλαγή που πρέπει άμεσα να γίνει, είναι να συμψηφιστεί το ελληνικό νόμιμο χρέος με το πολλαπλό χρέος που έχει η Γερμανία απέναντι στην Ελλάδα και το οποίο είναι μεγαλύτερο του δικού μας (θα μας μείνει… και περίσσευμα). Ταυτόχρονα θα πρέπει να εξεταστεί η νομιμότητα του δημόσιου χρέους εξαιτίας του οποίου υπερδανειζόμαστε. Ότι τμήμα του δεν επειδή δεν είναι νόμιμο, όπως αυτό που προκύπτει από διαφθορά, είδε Ζήμενς, θα πρέπει να διαγραφεί. Όσο δε χρέος απομείνει μετά τον συμψηφισμό θα πρέπει, τέταρτον, να αναδιαρθρωθεί ως προς τα επιτόκια και το χρονοδιάγραμμά τους.Πολλοί θα ρωτήσουν: είναι δυνατό να τα κάνουμε όλα αυτά; Η απάντηση είναι ότι αυτά οφείλουμε, πέμπτο, να επιδιώξουμε και να διαπραγματευτούμε. Το χειρότερο είναι αυτό που γίνεται μέχρι σήμερα, να μην διαπραγματευόμαστε, ενώ η Γερμανία να χρησιμοποιεί τα δικά μας χαρτιά, ακόμα και την χρεοκοπία της Ελλάδας, προκειμένου να λάβει αυτά που θέλει.Ακόμα πιο επείγον από όλα τα πιο πάνω, έκτο, είναι να αλλάξει η πολιτική της χώρας στο εσωτερικό. Να κτυπηθούν τα παρασιτικά στρώματα, τα καρτέλ, η παραοικονομία και εκείνοι που κάνουν παράνομα υπερκέρδη. Να υπάρξει μια πολιτική ανάπτυξης που να μας βγάζει από το τέλμα της ύφεσης. Γενικότερα η Ελλάδα χρειάζεται μια πολιτική που θα μικραίνει τον αριθμητή (χρέος) και θα αυξάνει τον παρανομαστή (ΑΕΠ).
Αναγκαία η μάχη στην ΕΕ και οι υπερεθνικές συμμαχίες
Η Ελλάδα, πρέπει να αλλάξει, έκτο, ρώτα εντός της ΕΕ. Να διαμορφώσει και πάλι συμμαχίες στο εσωτερικό της ΕΕ. Να σχηματίσει ένα μέτωπο με τις χώρες που έχουν ελλείμματα ενάντια στις δικτατορίες των κρατών με πλεονάσματα. Να διεκδικήσει εκ νέου ειδικές πολιτικές για τον νότο της ΕΕ. Όποτε χρειαστεί να κάνει χρήση του βέτο και να προσφύγει στην νομική προστασία των δικαιωμάτων της. Ταυτόχρονα οφείλει να ανοίξει τις διαδικασίες για ισχυροποίηση των σχέσεών της με τις αναδυόμενες αγορές και κράτη.Σε αυτά τα πλαίσια πρέπει, έβδομο, να προχωρήσει άμεσα στην αξιοποίηση της ελληνικής ΑΟΖ και να επενδύσει στα σημαντικά μελλοντικά κέρδη που θα προέλθουν από τον φυσικό πλούτο στο έδαφος και στην ΑΟΖ της. Από αυτή τη σκοπιά, έβδομο, οφείλει άμεσα να διασφαλίσει την εξαίρεση των δημόσιων δαπανών από τον υπολογισμό των ελλειμμάτων/πλεονασμάτων του δημοσίου και να εξασφαλίσει, όγδοο, την κάθετη αξιοποίηση και επεξεργασία του φυσικού πλούτου της, όπου χρειάζεται και συμφέρει σε συνεργασία με ειδικευμένο ιδιωτικό κεφάλαιο. Στα ίδια πλαίσια, εξίσου επείγον, ένατο, είναι να επενδύσει στην έρευνα και στην παιδεία. Είναι παραδειγματικός ο προϋπολογισμός της Γερμανίας για το 2012 με τον οποίον αυξάνονται κατά 6 δισεκατομμύρια τα ελλείμματα της προκειμένου, όπως εξήγησε η Μέρκελ, προκειμένου να διασφαλιστεί το μέλλον της με καλύτερη μόρφωση και ερευνητικά αποτελέσματα στον χώρο της.Τέλος, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, η χώρα πρέπει επειγόντως, δέκατο, να αποκτήσει και πάλι διατροφική επάρκεια. Η καταστροφή της αγροτικής της οικονομίας τα τελευταία χρόνια με μοχλό την ΚΑΠ, θα πρέπει να σταματήσει. Αν η χώρα δεν εξασφαλίσει αυτό, τότε δεν έχει την πολυτέλεια να σκέφτεται είτε σχέδια «Β» ή το τι θα κάνει σε μια έκτακτη περίπτωση που καταρρεύσει η ευρωζώνη.Το ερώτημα της σωτηρίας ή μη της χώρας; το αν υπάρχουν μονόδρομοι και άλλες δυνατότητες διαπραγμάτευσης ή όχι; Του πώς θα διασφαλιστεί και εμπλουτιστεί η κυριαρχία της Ελλάδας καθώς και η δημοκρατία στη χώρα μας, το απαντώ διεξοδικά στο καινούργιο βιβλίο μου που κυκλοφόρησε αυτή την εβδομάδα από τις εκδόσεις «Λιβάνη» με τίτλο «Πολιτική Σωτηρίας Ενάντια στην Τρόικα» και υπότιτλο «Κρίση Κυριαρχίας και Δημοκρατίας. Κοινωνία και Πολιτική Διέξοδος».
