Κύμα απόγνωσης έχει κυριεύσει τη χώρα, αλλά και άλλες ευρωπαϊκές χώρες που έχουν βρεθεί υπό την επιτήρηση της τρόικας. Σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο, το 99% των Ελλήνων είναι απαισιόδοξοι για το μέλλον τους, σε ανάλογα ποσοστά οι Ιρλανδοί και οι Πορτογάλοι.
Η απαισιοδοξία προκύπτει από την οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατάσταση. Την εσωτερική και την ευρωπαϊκή. Στην ουσία, επιβεβαιώνεται ότι η κρίση που ζούμε είναι πρωτίστως πολιτική. Είναι χαρακτηριστική η τύχη της κυβέρνησης Παπαδήμου. Μέσα σε έναν μήνα, παρά την ευρύτατη κοινοβουλευτική στήριξή της, κατρακυλάει στην ανυποληψία. Το πολιτικό σχέδιο, ο “ειδικός σκοπός” που κλήθηκε να εξυπηρετήσει, είναι έκθετο.
Οι ευρωπαϊκές εξελίξεις αποσταθεροποιούν ακόμη περισσότερο το αποδιαρθρωμένο εσωτερικό πολιτικό σύστημα. Το επιχείρημα ότι ο κ. Παπαδήμος διαθέτει ευρωπαϊκή αναγνώριση αποδεικνύεται χωρίς αξία, ίσως συνιστά και επιβάρυνση. Αυτή η αναγνώριση παραπέμπει στην εφαρμογή της αδιέξοδης πολιτικής του Μνημονίου που επεκτείνεται σε ολόκληρη την Ε.Ε. και προκαλεί το κύμα απαισιοδοξίας.Η κρίση είναι βαθιά και απαιτεί ανατροπές. Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν τη λαϊκή διαθεσιμότητα για μετατοπίσεις προς τα αριστερά. Πρόκειται για στοιχειώδες κοινωνικό ένστικτο. Το παρασκήνιο όμως οργιάζει για να μην επιβεβαιωθεί η δημοσκοπική δυναμική στις κάλπες. Να μη σταλεί μήνυμα προς τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες ότι η λαϊκή παρέμβαση μπορεί να παρενοχλήσει ή και να ανατρέψει τους κυρίαρχους ευρωπαϊκούς σχεδιασμούς.
Αυτές τις μέρες οι εκβιασμοί θα κορυφωθούν ώστε η κυβέρνηση Παπαδήμου να παραμείνει “όσο χρειάζεται”, δηλαδή τα συγκυβερνώντα κόμματα να συνυπογράψουν όλα τα νέα σκληρά μέτρα και να εμποδιστεί οποιαδήποτε εναλλακτική πορεία, ακόμη κι αν προκύψουν νέοι συσχετισμοί. Περισσότερη λιτότητα, λιγότερη δημοκρατία...
Η κρίση έχει αποτρόπαια πρόσωπα. Άνεργοι, άστεγοι, νεόπτωχοι, υποσιτιζόμενοι μαθητές, πλημμελής ιατρική φροντίδα, έλλειψη επαρκούς θέρμανσης, υποβάθμιση του σχολείου είναι μερικές πραγματικότητες που απλώνονται σαν κηλίδες στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις. Όταν ενσκήψει η βαρυχειμωνιά, τότε οι άστεγοι θα τριγυρνούν σαν παγωμένα φαντάσματα.
Με το κοινωνικό κράτος να διαλύεται βάση σχεδίου, η αλληλεγγύη ξεπροβάλλει ως καθήκον του πολίτη για να αποτραπεί η επαπειλούμενη ανθρωπιστική καταστροφή. Πλάι στον πολιτικό αγώνα, κατά περίπτωση και πριν από αυτόν, αναδεικνύεται η ανάγκη αλληλέγγυων πρακτικών, η οικοδόμηση δικτύων περίθαλψης και συμπαράστασης, η συνεργασία των πιο διαφορετικών πρωτοβουλιών, ώστε η αλληλεγγύη να βιώνεται ως δικαίωμα των αδυνάτων, ως όρος κοινωνικής ύπαρξης και να στηρίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Η αναζωογόνηση των κοινωνικών πρωτοβουλιών μπορεί να προσδώσει ριζοσπαστικό χαρακτήρα στις πολιτικές εξελίξεις, ώστε σε συνέχεια να κερδίσουν έδαφος οι πολιτικές που θα υφάνουν τον κοινωνικό ιστό και θα ξαναδώσουν στη δημοκρατία το ανθρώπινο πρόσωπο.
Δύσκολες μέρες. Μόνον η αισιοδοξία της θέλησης μπορεί να αντιπαλέψει την εκ των πραγμάτων απαισιοδοξία.
