Κλείνουν σήμερα 37 χρόνια από τη Μεταπολίτευση. Εδώ και χρόνια έχουν αρχίσει οι πολιτικοί να μιλάνε για έναν πολιτικό κύκλο που κλείνει. Σίγουρα η δεινή οικονομική κρίση, με τη δανειακή και πολιτική επικυριαρχία των ξένων δυνάμεων στη χώρα μας, και οι σφοδρές κινητοποιήσεις έχουν δημιουργήσει μια πολύ παράξενη εικόνα στην Ελλάδα. Αγώνας, κινητοποιήσεις, μελαγχολία, απόγνωση, ανεργία, αμηχανία, μούδιασμα, ξεσηκωμός, οργή, απαξίωση είναι στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Μαζί με τις ανατροπές που έφερε αυτή η κρίση, φέρνει και μια συνολική υπονόμευση όλων των 37 χρόνων.
Υπάρχει μάλιστα σοβαρός κίνδυνος με τη στάση και τη ρητορική πολλών πολιτικών να γκρεμίσουμε στα μάτια των νεότερων γενιών ό,τι με κόπο και αίμα έχτισαν οι προηγούμενες γενιές. Γι’ αυτό πρέπει να επικρατήσει η ψυχραιμία και η νηφαλιότητα για να δούμε τις δημοκρατικές κατακτήσεις της περιόδου, πρωτόγνωρες στη χώρα μας, και να τις διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού. Γιατί οι περισσότεροι πιστεύουμε ότι το δημοκρατικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα έχει πολλά σοβαρά ελαττώματα και προβλήματα, αλλά είναι το καλύτερο πολιτικό σύστημα για τις ελεύθερες κοινωνίες.
Η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια σωρεία προβλημάτων: υποεκπροσώπηση, στρεβλώσεις, καταχρήσεις εξουσίας και χρημάτων, διαφθορά, άδεια ταμεία, μικροκομματικά εγκλήματα και άλλα πολλά, που μας γεμίζουν πόνο και θυμό.
Όμως δεν φταίει το σύστημα, αλλά όσοι το υπηρετούν και του δίνουν μορφή και σχήμα. Και αυτό πρέπει να διαχωρίζεται στην κριτική μας, γιατί κάποιοι γλιστρούν από θυμό σε ολοκληρωτικές τάσεις. Αυτός είναι ο καλύτερος φόρος τιμής στους εορτασμούς για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Ο διαχωρισμός...
το ποντίκι
