Ο Ραφαήλ πάσχει εκ γενετής από σπαστική τετραπληγία. Λόγω της κατάστασής του, είχε τη δυνατότητα να μπει σε όποια σχολή ήθελε, δεδομένου ότι αποφοίτησε από το σχολείο με άριστα, αλλά δεν το έκανε. Τόσο ο ίδιος, όσο και οι γονείς του, θεώρησαν ότι εφόσον μπορούσε να δώσει εξετάσεις, θα ήταν ανέντιμο, μόνο και μόνο επειδή είναι τετραπληγικός, να μην το κάνει, και να αποκτήσει πλεονέκτημα έναντι των άλλων παιδιών.
Η μητέρα του, Ελισάβετ Δήμου, λέει: «Μπορεί το κράτος να παρέχει κάποιες προσφορές σε ευάλωτες ομάδες, αλλά δεν υπάρχει λόγος να καρπωθείς αυτά τα πράγματα όταν μπορείς να τα βγάλεις πέρα και χωρίς αυτά».
Οταν ανακοινώθηκε ότι θα «ανέβαιναν» τα τιμολόγια της ΔΕΗ, και έλεγαν ότι, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, τα άτομα με ειδικές ανάγκες δικαιούνται κάποια έκπτωση, η κ. Δήμου, που είναι χωρισμένη σήμερα και ζει μόνη της με τον Ραφαήλ στη Θεσσαλονίκη, πήγε για να ρωτήσει συγκεκριμένα για την έκπτωση αυτήν.
«Με ρώτησαν ποιο είναι το ετήσιο εισόδημά μου, και τους είπα 19.600. Και βεβαίως, μου απάντησαν τότε ότι δεν δικαιούμαι έκπτωσης, παρά το γεγονός ότι έχω παιδί με πρόβλημα. Ε, λοιπόν, αυτό το χάρηκα πάρα πολύ εγώ διότι, πλούσια δεν είμαι, αλλά παρόλ' αυτά, εγώ τα βγάζω πέρα, ενώ υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που πεινάνε. Εγώ, μπορώ να πληρώσω το ρεύμα μου. Και παρά το ότι το αυξήσανε, κάτι θα κόψω από κάπου αλλού, και θα τα καταφέρουμε».
Είναι βάλσαμο λόγια σαν και αυτά. Ιδίως ζώντας σε μια χώρα όπου, στα άγρια τώρα στριμώγματα, όλο και πληθαίνουν οι ιστορίες για ομάδες συμπολιτών μας που αντιπροσωπεύουν το αντίθετο ακριβώς από αυτό που μόλις ακούσαμε. Δηλαδή, ακόμα και αν είναι αρτιμελείς και απολύτως υγιείς, ορισμένοι φρόντιζαν και κατάφερναν να παίρνουν επιδόματα αναπήρων, ή να εισπράττουν μισθούς για εργασία που ποτέ δεν έκαναν.
Τέτοιες νοοτροπίες και πρακτικές βοήθησαν ασφαλώς τον Ραφαήλ Παπαδόπουλο να πάρει την απόφαση να ακολουθήσει ακαδημαϊκά τον δρόμο που από καιρό ήξερε μέσα του ότι ήθελε να πάρει. Σπουδάζει πολιτικές επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Πολλοί συγγενείς τον προέτρεπαν να σπουδάσει νομικά, αλλά εκείνος είχε ήδη πάρει την απόφασή του να ασχοληθεί με τα κοινά. Σε μία εποχή που οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι αποστρέφονται την πολιτική, τι κάνει τον Ραφαήλ να θέλει να αφιερώσει σε αυτήν, όπως λέει, όλη του τη ζωή;
«Είμαι και εγώ απογοητευμένος από την πολιτική σήμερα. Πιστεύω όμως ότι το να είμαστε απ' έξω, και να λέμε ότι είναι όλοι κλέφτες και να τα ισοπεδώνουμε όλα, είναι πολύ επικίνδυνο, γιατί ουσιαστικά υποσκάπτει το ίδιο μας το πολίτευμα. Εμείς τους υποστηρίζουμε τους πολιτικούς, εμείς τους εκλέγουμε, άρα έχουμε και πολύ μεγάλη ευθύνη και εμείς, ως πολίτες, για την κατάσταση στην οποία είναι σήμερα η χώρα. Πιστεύω ότι η μόνη ελπίδα να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο είναι οι πολίτες, και ιδίως οι νέοι, να συμμετάσχουν ενεργά στην πολιτική».
Τον ρωτάω εάν θα τον ενδιέφερε να πολιτευτεί. Εάν, τελειώνοντας τις σπουδές του, μπορεί να δει τον εαυτό του σε κάποιο κόμμα, στη Βουλή ίσως, ή σε κάποιο άλλο πολιτικό αξίωμα. «Είναι μακρινή αυτή η προοπτική. Ετσι όπως είναι σήμερα η πολιτική, δεν με εκφράζει. Ούτε και για τα υπάρχοντα κόμματα έχω την καλύτερη ιδέα. Είναι πολύ λίγοι οι πολιτικοί που εκτιμώ».
Αναζητώ το δικό του πολιτικό στίγμα. «Ως φιλοσοφία, είναι ο σοσιαλισμός, αλλά όχι έτσι όπως τον γνωρίσαμε στην Ελλάδα, να μοιράζουμε προνόμια αριστερά και δεξιά, που έγινε κυρίως τη δεκαετία του '80. Ο δικός μου σοσιαλισμός είναι απλός: Στις δύσκολες εποχές που ζούμε, να διασφαλίσουμε έτσι ώστε οι χαμηλότερες τάξεις που έχουνε πραγματικά ανάγκη, να υπάρχει μία κυβέρνηση η οποία θα φροντίσει ώστε αυτοί οι άνθρωποι να μην εξαθλιωθούν».
Αναζητώ και το όραμά του. «Να δω στο μέλλον αυτούς που σήμερα είναι τελείως αδιάφοροι για την πολιτική και κάθονται στους καναπέδες και λένε "α, τους κλέφτες", να βγουν στον δρόμο και να κάνουν κάτι και οι ίδιοι για να μην ξανάχουμε κλέφτες. Να ενεργοποιηθούν, όπως οι Ατενίστας εδώ στην Αθήνα, που βγαίνουν έξω και φυτεύουν ένα δέντρο - συμβολικά το λέω».
Ενα από τα λίγα αισιόδοξα πράγματα που συνέβησαν στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό ήταν, κατά τον Ραφαήλ, η εκλογή Καμίνη και Μπουτάρη στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. «Ολα τα κόμματα έπαιξαν ένα θέατρο πολιτικό. Μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Και ευτυχώς ο κόσμος δεν τσίμπησε».
Ο υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης της Ν.Δ. κ. Γκιουλέκας του έκανε πρόταση να μπει στο ψηφοδέλτιό του. «Οχι ευχαριστώ, δεν με αντιπροσωπεύει η πολιτική σας», του απάντησε ευγενικά, αλλά πολύ τον πλήγωσε, λέει, που ένιωσε ότι η πρόταση που του έγινε, «ήταν σαφώς για λόγους δημοσιότητας».
Από την άλλη, ο Ραφαήλ θεωρεί την εκλογή δημοτικού συμβούλου της Χρυσής Αυγής στον Δήμο Αθηναίων, ως μία από τις «πιο μαύρες στιγμές της πολιτικής μας τα τελευταία χρόνια».
«Είδα τους οπαδούς της να πανηγυρίζουν με σβάστικες. Είναι μία τραμπούκικη οργάνωση, και εύχομαι η δημοκρατία μας, όπως επέτρεψε να εκλεγούν, έτσι και να ανοίξει τα μάτια σε όσους τους ψήφισαν και στις επόμενες εκλογές να τους μαυρίσουν, που είναι και το χρώμα τους».
Ο πατέρας του, Δημήτρης Παπαδόπουλος, εκδίδει την εφημερίδα «Χρόνος» στο Ωραιόκαστρο. Είναι και αυτός «μέσα στα πράγματα», όχι απαθής, και σίγουρα πολλά πήρε και από αυτόν ο Ραφαήλ. Γνώρισα ένα παιδί που, για κάποιες ώρες, με έκανε να ξεχάσω την καταχνιά που έχει έξω. Το χαμόγελό του έχει δύναμη ανείπωτη. Αν κατάφερνα ποτέ, με τη δική του βοήθεια ασφαλώς, να έβλεπα μέσα στην καρδιά του, είμαι σίγουρος πως θα αντίκριζα όλο το χρυσάφι τα Γης. Εχει πάντα το κεφάλι ψηλά. Εκτός από μία περίπτωση. Οταν πάει να κατέβει από ράμπα του πεζοδρομίου, «που ποτέ δεν είναι σύρριζα με τον δρόμο». Ούτε αυτό έχουν καταφέρει να κάνουν καλά στην Ελλάδα μας, λέει...
