Ειδικότερα, σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στις 9 Φεβρουαρίου στην Ελευθεροτυπία, υπό τον τίτλο «τα ντόμπερμαν της ενημέρωσης», ο Στάθης αναφέρεται στους παρουσιαστές του δελτίου ειδήσεων του Mega κάνοντας λόγο για «κοστουμάτο ταλιμπανισμό», «φασισμό» και «γκαιμπελισμό». «Σαν τα κοράκια παραμονεύουν οι δύο απ' τους παρουσιαστές, η κυρία Τρέμη και ο κ. Πρετεντέρης, να αρπάξουν απ' το στόμα του καλεσμένου τους, όταν δεν είναι φιλοκυβερνητικός, την κουβέντα του, να την δαγκώσουν, να την διαστρέψουν, να την ανασκολοπίσουν και να του τη δώσουν πίσω να την φάει, να τού κάτσει στον λαιμό, να πνιγεί, να σκάσει –και αυτό το λένε διάλογο, ενημέρωση, ειδήσεις», αναφέρει χαρακτηριστικά και προσθέτει, μεταξύ άλλων:
«Τι οργουελικός τρόμος είναι αυτός! Αυτό το φρικτό δίδυμο δεν επιτίθεται με μένος ταλιμπάν εναντίον των στόχων του μόνον με το (απύλωτο, ιταμό και υπερφίαλο) στόμα του, αλλά με όλην τη γλώσσα του σώματός του να κορυβαντιά, να ωρύεται, να σκούζει, να προσβάλλει, να ειρωνεύεται -είναι αυτό ειδήσεις; έστω σχόλιο μέσα στις ειδήσεις; είναι άποψη; Οχι, είναι τρομοκρατία! Είναι προπαγάνδα! Είναι κουστουμάτος ταλιμπανισμός, είναι φασισμός, είναι, ακόμα χειρότερα, εθισμός των θεατών στον φασισμό».
Η απάντηση ήρθε δύο ημέρες αργότερα από τους εργαζόμενους στο δελτίο ειδήσεων του Mega, οι οποίοι υπογραμμίζουν ότι «η αγανάκτησή μας ξεχειλίζει για το ύφος και τη βιαιότητα με την οποία αναφέρεται σε συναδέλφους μας, τους οποίους στοχοποιεί με προφανείς κινδύνους».
«Το κείμενο του, δεν είναι παρά ένα υβρεολόγιο εναντίον όλων μας, γεμάτο ανοίκειους χαρακτηρισμούς που δείχνουν ότι δεν μπορεί να κατανοήσει μια γνώμη διαφορετική από τη δική του. Σας υπενθυμίζουμε ότι κάθε άποψη μπορεί να δεχθεί επιχειρήματα και από τις δύο πλευρές. Το να χαρακτηρίζεις την άποψη με την οποία διαφωνείς, «τηλεοπτική χούντα» προδίδει μια τουλάχιστον φασίζουσα νοοτροπία. Το ίδιο ισχύει και για τους χαρακτηρισμούς «Σταλινισμός» και «Γκαιμπελισμός», οι οποίοι του επιστρέφονται. Είναι προφανές, ότι με τον συνεργάτη σας, δεν ορίζουμε με τον ίδιο τρόπο τη δημοσιογραφία», επισημαίνουν ακόμα.
Απαντώντας, ο Στάθης τονίζει ότι «ο «ναυτίλος» δεν αναφέρθηκε γενικώς στη δουλειά των δημοσιογράφων του Mega, αλλά στον τρόπο που το «φρικτό δίδυμο» Τρέμη-Πρετεντέρη παρουσιάζει τις ειδήσεις κι αντιμετωπίζει τους πολίτες απ’ το κεντρικό δελτίο του σταθμού. Υπέθετα ότι οι υπογράφοντες, οι οποίοι κατά τα άλλα ενημερώνουν τον ελληνικό λαό, θα είχαν την ευφυΐα να καταλάβουν τη διαφορά». Προσθέτει ακόμα «για τον «σταλινισμό» και τον «γκεμπελισμό» τον δικαιούνται εκείνοι για τους οποίους οι πολίτες φωνάζουν ‘αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι’».
«Για μένα η σκληρή γλώσσα, από τη σάτιρα έως τον λίβελο, μια γλώσσα που δεν βρίζει, αλλά δεν τα μασάει είναι μονόδρομος εδώ και πολλά χρόνια», τονίζει σε συνέντευξή του στη χθεσινή Real News ο Στάθης, προσθέτοντας: «Σε μια εποχή ευφημισμών, όπως περί «απασχολήσιμων» ή δυσφημήσεων, όπως περί «μίσους» (λες κι είναι κακό να μισεί κανείς, λόγου χάρη, τον φασισμό ή τον ρατσισμό), η κυριολεξία αλλά και η αλληγορία αποκτούν ιδιαίτερη αξία. Οταν λένε «απελευθέρωση της αγοράς» κι εννοούν το σκλάβωμα των ανθρώπων, όταν λένε «κούρεμα μισθών» κι εννοούν αποκεφαλισμό ψυχών, όταν λένε «η αλήθεια του άλλου» κι εννοούν ότι υπάρχει αλήθεια χωρίς την απόδειξή της, όταν λένε «πολυπολιτισμός» κι οδηγούν τους μετανάστες στα γκέτο, όταν μιλούν (και φτιάχνουν) μη κυβερνητικές οργανώσεις με κυβερνητική χρηματοδότηση, τότε οι λέξεις απαιτούν το όνομά τους και οι έννοιες τις λέξεις τους. Δύσκολο άθλημα -συκοφαντείται πάντα- αλλά ωραίο: να λες τα πράγματα με το όνομά τους».
Σε ερώτηση για το γεγονός ότι η απάντηση ήρθε ως «επιστολή διαμαρτυρίας των εργαζομένων στο δελτίο», ο Στάθης απαντά: «Και αιφνιδιάστηκα και στενοχωρήθηκα. Οπως, όμως, εξέθεσα και στην ανταπάντησή μου, η δική μου κριτική δεν αφορούσε την δουλειά των συναδέλφων, αλλά τον τρόπο που τη διαχειρίζεται το κανάλι διά του «φρικτού διδύμου» και όσων του μοιάζουν. Με το οποίο δίδυμο, επίσης προσωπικά δεν έχω τίποτα, έχω πολιτικά. Συμβαίνουν, λοιπόν, δύο τινά και τα δύο στενόχωρα: ή οι συνάδελφοι ταυτίζονται με αυτή τη διαχείριση ή ο φόβος φυλάει τα έρημα. Ούτε το ένα ούτε το άλλο μας κάνει όλους, ή έστω κάποιους, υπερήφανους».
Αναφέρει τέλος ότι «δεν είμαστε συνάδελφοι επί της ουσίας, αντιλαμβανόμαστε τη δημοσιογραφία αλλιώς. Τυπικά μόνον ανήκουμε στο ίδιο επαγγελματικό σωματείο. Το ίδιο και ο πρόεδρος (της ΕΣΗΕΑ). Ο άνθρωπος εργάζεται στο Mega και προσπαθεί να κάνει καλά τη δουλειά του. Ολοι κάπου εργαζόμαστε. Θα μπορούσα να εργάζομαι κι εγώ στο Mega. Κι αν με απέλυαν, δεν θα ’χανε η Βενετιά βελόνι... Το σημαντικό είναι, όπου κι αν δουλεύει κανείς, αφεντικό να έχει τον αναγνώστη, οδηγό το ήθος και τις αξίες του - πάντα με την παραίτηση ή την απόλυση στο τσεπάκι. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη για δουλειά που έχουμε όλοι, καλό όμως είναι να την κάνουμε καλά».
