Το να απαιτείς από την τρόικα καλούς τρόπους ισοδυναμεί με το να ζητούσες από τη Βέρμαχτ να σκουπίσει τις μπότες στο χαλάκι πριν μπει στη χώρα. Ομως η υπόθεση δεν έχει να κάνει με καλούς τρόπους. Διότι και την επόμενη φορά οι άνθρωποι της τρόικας θα πουν ακριβώς τα ίδια, αλλά θα στρογγυλέψουν τις γωνίες και θα χαμηλώσουν δέκα μοίρες τη ματιά τους.
Σημασία δεν έχει το ύφος, αλλά το περιεχόμενο όσων λένε. Και, μεταξύ μας, η αντιπολίτευση δεν έχει άδικο όταν εγκαλεί την κυβέρνηση. Αυτή η σχέση δεν ξεκίνησε καλά και θα εξελιχθεί χειρότερα. Θυμηθείτε, ο ίδιος ο πρωθυπουργός απευθύνθηκε στον ελληνικό λαό μιλώντας για απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Και ήταν συνεπής, έγινε, τελείωσε.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν βρίσκεται μόνο στον τρόπο με τον οποίο μας απευθύνεται το σύγχρονο αντίστοιχο του Βαυαρού αξιωματούχου. Αφήστε που κάποιος θα μπορούσε να υποθέσει ότι κυβέρνηση και τρόικα παίζουν το παιχνίδι του καλού και κακού μπάτσου. Το πρόβλημα βρίσκεται πρωτίστως στην αδυναμία της κυβέρνησης να διαχειριστεί επικοινωνιακά έστω και τα στοιχειώδη. Του κερατά, τόσοι σύμβουλοι, τόσο Harvard, τόσα power point να γεμίζουν τα think tank, αλλά δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το πως να αντιμετωπίσουν μία κατάσταση που οι ίδιοι δημιούργησαν. Και είναι βέβαιο πως υπάρχουν και καλύτερες λύσεις από το ξενύχτι του Πεταλωτή. Ας εγκατέλειπε ο πρωθυπουργός το brainstorming, ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα του. Τι θα έκανε ο Ανδρέας; Θα δήλωνε ότι οι συγκεκριμένοι εκπρόσωποι της τρόικας είναι ανεπιθύμητοι στη χώρα και θα έλεγε στον Μένιο να τους κρύψει κάπου μέχρι να σβήσουν οι κραυγές.
