Αγανακτισμένοι δεν είναι μόνο οι Ελληναράδες με τις σημαίες-μπέρτες, οι φασίστες και οι «αγανακτισμένοι κάτοικοι» του Αγ. Παντελεήμονα. Δεν είναι μόνον αυτοί που μαθαίνουν στα παιδιά τους πώς να μουντζώνουν τη Βουλή και να βρίζουν. Δεν είναι μόνον αυτοί που παρκάρουν πάνω στα πεζοδρόμια της Σταδίου, της Πανεπιστημίου και της Ακαδημίας, γεμίζουν σκουπίδια το χώρο, κλέβουν την ουρά στα περίπτερα και ρίχνουν τη γόπα κάτω. Δεν είναι μόνον αυτοί που ανέχονται να αγοράζουν 2 ευρώ τη μπύρα και πιτόγυρους από παράνομους πωλητές.
Αγανακτισμένοι δεν είναι μόνον αυτοί που καλούν σε απεργίες διαρκείας, καταλήψεις, συμπαράσταση στους υπαλλήλους του ΤΤ, και στους λιμενεργάτες. Δεν είναι μόνον αυτοί που στη λαϊκή συνέλευση φωνάζουν τα ίδια που φώναζαν στις φοιτητικές τους κομματικές «συνελεύσεις». Δεν είναι μόνον οι κρατικοδίαιτοι υπάλληλοι του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ που μπήκαν από την «πίσω πόρτα». Δεν είναι μόνον αυτοί που βρίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση επειδή μετά από 30 χρόνια συνεχών χρηματοδοτήσεων αποφάσισε να θέσει τους δικούς της όρους˙ χρηματοδοτήσεις που αντί να πάνε σε επενδύσεις, πήγαν σε cayenne, οικοδομές, κατανάλωση, off-shore, σκυλάδικα και βόλεμα.
Αγανακτισμένοι δεν είναι μόνον αυτοί που συγκρίνουν τον Πρωθυπουργό με δικτάτορα και πιόνι του νεοφιλελευθερισμού, ούτε οι Αυτιάδες, οι Τράγκες και οι Αναγνωστάκηδες του δημοσίου διαλόγου. Δεν είναι μόνον αυτοί που βρίζουν, διαρρηγνύουν ιμάτια, φωνάζουν και προσβάλλουν όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους. Δεν είναι μόνον γνωστοί , μουσικοσυνθέτες, «πατριώτες» που αξιώνουν 250 χιλιάδες ευρώ αναδρομικά για την βουλευτική τους σύνταξη και στέλνουν μηνύματα συμπαράστασης. Δεν είναι μόνον αυτοί που ξέρουν πολύ καλά τη λέξη «κριτική» και αδιαφορούν παντελώς για την έννοια της «αυτοκριτικής».
Είναι όμως και αυτοί. Και η δική μου συνείδηση δεν θα επέτρεπε τη συμμετοχή στις αποφάσεις ενός πλήθους κόσμου που συμπεριλαμβάνει και τέτοιου είδους «αγανακτισμένους». Ακόμα και αν οι αρχικοί εμπνευστές της «αγανάκτησης» είναι όντως καλοπροαίρετοι και με αγνά κίνητρα.
