Η δημιουργία ενός νέου πρότυπου εργαζόμενου είναι ολοφάνερα σε εξέλιξη από το Μάιο του 2010. Η σταθερή απασχόληση, με δεδομένο ωράριο και πλήρη ασφαλιστικά και συλλογικά δικαιώματα, τείνει να αναχθεί στην εξαίρεση η οποία επιβεβαιώνει τον κανόνα. «Με τη βοήθεια περισσότερων από 10 νόμων τον τελευταίο χρόνο», επισημαίνει στο tvxs.gr ο νομικός συνεργάτης του Ινστιτούτου Εργασίας ΓΣΕΕ Απόστολος Καψάλης.
Βασικό μέσο εδραίωσης των νέων κανόνων αποτελεί η «ανατροπή των συλλογικών διαπραγματεύσεων», καθώς για παράδειγμα «οι αμοιβές καθορίζονται με νόμους οι οποίοι απορρέουν από το Μνημόνιο και όχι από τον κοινωνικό διάλογο», τονίζει ο επιστημονικός συνεργάτης της Συνομοσπονδίας, υπογραμμίζοντας ότι εγείρεται συνταγματικό ζήτημα.
Κληθείς να βγάλει στην επιφάνεια όχι και τόσο γνωστές παραμέτρους της νέας εργατικής νομοθεσίας, αναφέρει: «Πρόσφατος νόμος ο οποίος απευθύνεται στη μονομερή προσφυγή του εργοδότη στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ), δεν «κλειδώνει» απλώς τις αυξήσεις της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας κάτω από το όριο του πληθωρισμού, αλλά αναστέλλει και το δικαίωμα της απεργίας για 10 ημέρες! Ουσιαστικά, επιδιώκεται να καταστεί εξαιρετικά επικίνδυνο να συνδικαλίζεται κανείς».
Την ίδια ώρα, φαινόμενα όπως η πολύχρονη καθυστέρηση στην έναρξη καταβολής της σύνταξης, προσπερνούν οποιεσδήποτε νομικές αιτιάσεις υπό την επίκληση ενός συγκεκριμένου επιχειρήματος από την πολιτεία: της «έκτακτης ανάγκης» την οποία αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία. Μάλιστα, ο κ. Καψάλης αναφέρεται σε πληροφορίες που θέλουν την απόρριψη της προσφυγής κοινωνικών φορέων στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) κατά του Μνημονίου ακριβώς σε αυτή τη λογική.
Ερωτηθείς αν το εργασιακό μοντέλο το οποίο εισήγαγε το Μνημόνιο αφορά αποκλειστικά στην Ελλάδα ως ειδική περίπτωση ή και συνολικά την ευρωπαϊκή αγορά εργασίας, ο ίδιος υποστηρίζει ότι «η χώρα μας είναι ένα πειραματόζωο στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων» και εξηγείται:
«Παρακολουθούμε ρυθμίσεις τις οποίες δεν κατανοούμε γιατί δεν έχουν κανένα νόημα στην ελληνική περίπτωση. Επιχειρείται όμως αυτές να κατοχυρώσουν την ανατροπή του εργατικού δικαίου σε ολόκληρη την Ευρώπη. Είναι χαρακτηριστικό ότι γίνεται λόγος για τη «μεταπροστατευτική εποχή του εργατικού δικαίου». Άκουσον, άκουσον. Θα πρέπει δηλαδή αυτό να εξυπηρετεί αποκλειστικά τον ανταγωνισμό και τις οικονομικές επιδιώξεις».
Στο ίδιο πλαίσιο, φέρνει τα εξής παραδείγματα:
«Πρώτον, προβλέφθηκαν ειδικές επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις εργασίας με σωματεία που υποτίθεται ότι θα ξεπηδούσαν από παντού για να είναι συνομιλητές του εργοδότη. Όμως, οι αιτήσεις για τέτοια σωματεία δεν ξεπερνούν τις 15. Αυτό που ενδιαφέρει είναι να εφαρμοστεί το συγκεκριμένο μέτρο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το 95% των επιχειρήσεων στην Ελλάδα διαθέτει λιγότερους από 10 εργαζόμενους. Πώς μπορεί να υπάρξει ένα σωματείο με αυτά τα χαρακτηριστικά, υπό αυτές τις συνθήκες;»
«Δεύτερον, προβλέφθηκε η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων στις μεγάλες επιχειρήσεις, άνω των 150 εργαζομένων. Αυτές, ωστόσο, αποτελούν μία ισχνή μειοψηφία στην Ελλάδα. Ωστόσο, θα μπορέσει έπειτα κάποιος να πει: ‘γιατί το όριο των ομαδικών απολύσεων είναι 5% στην Ελλάδα και όχι και στη δική μας χώρα;».
*Ο κ. Απόστολος Καψάλης συμμετέχει σε ημερίδα η οποία διεξάγεται σήμερα (21.05.2011) στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών από την Ευρωπαϊκή Ένωση Νομικών για τη Δημοκρατία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (ELDH) και την Εναλλακτική Παρέμβαση Δικηγόρων Αθήνας, με αντικείμενο την ευρωπαϊκή κρίση χρέους και τις επιδράσεις της στο δίκαιο. Εισηγήσεις θα απευθύνουν νομικοί (δικηγόροι και ακαδημαϊκοί) από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
tvxs
