Από το Μαρικάκι
Ενόσω σηκώνεται μεγάλος σαματάς γύρω από την «ανάγκη» εθνικής συναίνεσης, πίσω από την οποία δεν βρίσκεται παρά η υπόθεση της άμεσης δρομολόγησης των αποκρατικοποιήσεων – ιδιωτικοποιήσεων, ορισμένοι στρώνουν το «ιδεολογικό» κλίμα. Όπως ο βουλευτής Επικρατείας του ΠαΣοΚ Ηλίας Μόσιαλος ο οποίος σε δηλώσεις του στο «Το Βήμα» κηρύσσει το τέλος του «κρατισμού».
Οι απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων είναι στο πρόγραμμα άρα αυτό κάπως πρέπει να θεωρητικοποιηθεί . Και κάπως πρέπει να δικαιολογηθεί το ξεπούλημα των ασημικών. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι η διόγκωση του δημόσιου τομέα δημιούργησε ένα μοντέλο κρατικοδίαιτης οικονομίας με εξάρτηση του ιδιωτικού τομέα από το κράτος και «έλλειψη εξωστρέφειας της ελληνικής οικονομίας». Κατά πάσα πιθανότητα αυτό που εννοεί είναι ότι όσο πεδία δραστηριοποίησης που ακόμα και σήμερα η κοινωνία τα θεωρεί αγαθά και όχι εμπορευματοποιήσιμες υπηρεσίες, τελούσαν υπό την προστασία του Δημοσίου και δεν μπορούσαν οι καημένοι οι ιδώτες να αναπτύξουν τη δράση τους και να βρούν περισσότερες πηγές κέρδους.
Ενώ εδώ και δύο δεκαετίες έχει αρχίσει σιγά σιγά η άλωση του δημόσιου τομέα, με μετοχοποιήσεις και πωλήσεις μεριδίων σε ιδιώτες, ξένους και μη, κρατικών φιλέτων όλοι αυτοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι μέχρι σήμερα ζούσαμε στη Σοβιετική Ένωση και «καταπιέζαμε» τον ιδιωτικό τομέα και την οικονομία της ελεύθερης αγορά. Άλλο που η διαπλοκή απομύζησε στην κυριολεξία το κράτος και τώρα ζητάει και τα ρέστα. Η όλη συζήτηση διεξάγεται κρατώντας στο σκοτάδι τη συζήτηση τι είναι κοινωνικό αγαθό και τι μπορεί να συνιστά εμπόρευμα, αντιθέτως λαμβάνεται εκ των προτέρων ως δεδομένη η αντίληψη της αγοράς ότι κάθε ανθρώπινη ανάγκη μπορεί να μετρηθεί και να κοστολογηθεί και άρα να ικανοποιηθεί με γενναίο χρηματικό αντίτιμο. Προφανώς αυτή η συζήτηση είναι μεγάλη για να αναπτυχθεί από μια τέτοια στήλη...
Στο μεταξύ ακόμα και το ποιες είναι εκείνες οι παραγωγικές δραστηριότητες στις οποίες πρέπει να στραφεί η χώρα δημιουργείται εσκεμμένα σύγχυση.
Για παράδειγμα, ο Μόσιαλος αφού μας πληροφορεί ότι « η αναδιάρθρωση της χώρας θα κρατήσειτουλάχιστον μία δεκαετία» (πιο 2013 και 2015) μας λέει πως «αυτό συνεπάγεται ότι πολλοί Έλληνες θα πρέπει να αλλάξουν εργασία και να ασχοληθούν με παραγωγικές δραστηριότητες». «Προϋπόθεση όμως γι΄ αυτό « συνεχίζει «είναι αντί το κράτος να επιδοτεί αδιακρίτως και χωρίς κριτήρια αποδοτικότητας σημαντικούς τομείς της οικονομίας π.χ. την αγροτική οικονομία, να διαθέτει τους πόρους σε επιχειρήσεις και πολίτες που παράγουν νέα, εξαγώγιμα και καινοτόμα προϊόντα». ΠΟια είναι αυτά τα καινοτόμα προϊόντα που πρέπει να απορροφήσουν κονδύλια από άλλους «σημαντικούς» ωστόσο τομείτς της οικονομίας. Γιατί πίσω από την «καινοτομία» σήμερα έχουν καταλήξει να κρύβουν κάθε λογής παρασιτική δραστηριότητα.
Σε τελική ανάλυση, ας μας πει ο κύριος Μόσιαλος και οι όμοιοί του μήπως πρώτοι και καλύτεροι εκείνοι που θα έπρεπε να αλλάξουν δουλειά είναι οι πολιτικοί και δη όσοι το παίζουν πολιτικοί όταν στην πραγματικότητα δεν είναι παρά «μεσάζοντες» για την προώθηση συμφερόντων μεγαλοεπιεχειρηματικών συντεχνιών.
Και δεύτερον, ας μας πει, σε μια πλήρως «απελευθερωμένη» οικονομία όπως αυτή που οραματίζονται και μας επιβάλλουν με ένα όσο το δυνατόν μικρό κράτος, τι χρειάζονται τόσοι φόροι στο πόπολο. Μέχρι σήμερα η κοινωνία (που κοινωνία δεν είναι μόνο τα μεσαία και χαμηλά στρώματα) κατέβαλλε φόρους προκειμένου το κράτος να μπορεί να υλοποιεί κεντρικά την κοινωνική του πολιτική η οποία οφείλει να επιστρέφει στους πολίτες. Τώρα αν το κράτος ή στην πραγματικότητα όσοι πήραν το τιμόνι απέτυχαν ή δεν ήθελαν να εκλπληρώσουν την αποστολή αυτή είναι άλλη συζήτηση. Αλλά από τη στιγμή που τα πεδία της κοινωνικής πολιτικής καθώς και τα στρατηγικής σημασίας πεδία της οικονομίας παραδίδονται στην ελεύθερη αγορά εμείς γιατί να πληρώνουμε τόσους φόρους; Για να συντηρούμε βουλευτές που μας έχουν ξεπουλήσει; Κια για να έχει λαμβάνειν η τρόικα;
to pontiki
