Του Δημήτρη Μυ
Επειδή πολύς λόγος γίνεται περί συναίνεσης και διλημμάτων, ωφέλιμη είναι μια προσεκτική ματιά στην παρωδία που παίζεται στην ελληνική πολιτική σκηνή. Το έργο αρχίζει να αποκτά δομή – αρχή, μέση, τέλος – όταν θυμηθούμε τις κινήσεις του πρωταγωνιστή.
1. Πράξη πρώτη (προεκλογική): «Λεφτά υπάρχουν» – και η απάτη οδηγεί στην εξουσία.
2. Πράξη δεύτερη: Νταηλίκια, εκβιασμοί («το περίστροφο στο τραπέζι») και τελικά υλοποίηση της προαποφασισμένης κίνησης για το άνοιγμα της ευρωζώνης στους Αμερικανούς (ΔΝΤ). Ταυτόχρονα έναρξη της επιδρομής κατά των εργαζομένων, των μικρομεσαίων και των επιχειρήσεων, εξασφαλίζοντας την υποτίμηση των οικονομικών αξιών στο όνομα της ανταγωνιστικότητας (ή, κατά μια άλλη ανάγνωση, «ελάτε να μας αγοράσετε τζάμπα»).
3. Πράξη τρίτη: Η εκποίηση κάθε πλουτοπαραγωγικού πόρου της χώρας έναντι ευτελούς τιμήματος.
Βρισκόμαστε στην τρίτη και κρισιμότερη πράξη του δράματος, όπου η κυβέρνηση αναζητεί συνενόχους. Κατά πρώτο λόγο μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, ώστε «όλοι μαζί» να πολλαπλασιάσουν τον φόβο και να ακινητοποιήσουν την κοινωνία για να ολοκληρωθεί η δουλειά.
Στην πολιτική σκηνή υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι για τον ρόλο του υποστυλώματος ώστε η κυβέρνηση να ολοκληρώσει το έργο της. Η προθυμία, ωστόσο, έχει τα όριά της. Κανείς από τους πρόθυμους – ούτε καν ο... Καρατζαφέρης – δεν είναι διατεθειμένος να αυτοκτονήσει πολιτικά συνυπογράφοντας το ξεπούλημα.
Παρά τις δημόσιες δηλώσεις, θα αφήσουν στον ΓΑΠ και την κυβέρνησή του όλη τη... δόξα. Άλλωστε ο φόβος ότι ο «ιός της Ισπανίας» μπορεί να μεταδοθεί και εδώ είναι μεν το μόνο δυνητικό εμπόδιο, αλλά τους προκαλεί τρόμο.
Το πραγματικό δίλημμα αφορά την κυβέρνηση και όχι την κοινωνία ή τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις. Οι πιστωτές (κυρίως το ΔΝΤ) το θέτουν συνοπτικά και ωμά: «Μπορείτε να ολοκληρώσετε τη δουλειά; Αν ναι, έχει καλώς, αλλιώς ο επόμενος».
Οι σπασμωδικές κινήσεις (αναζήτηση συναίνεσης, υπόθαλψη σεναρίων περί δημοψηφισμάτων κ.λπ.) της κυβέρνησης περιγράφουν απλώς το «δράμα» του πρωταγωνιστή πρωθυπουργού και των στενών συνεργατών του (Παπακωνσταντίνου και... ΣΙΑ), καθώς αντιλαμβάνονται πλέον – από τα γιουχαΐσματα της πλατείας – ότι το έργο δεν θα έχει καλό τέλος. Γι’ αυτούς...
το ποντίκι
