Μια από τις τακτικές της εξουσίας είναι η μεταβίβαση της λογικής της άρχουσας τάξης στις κυριαρχούμενες τάξεις. Δηλαδή ο απλός πολίτης να γίνεται μαγνητόφωνο των ισχυρών και να επαναλαμβάνει αυτά που άκουσε στην τηλεόραση. Συνήθως είναι απαντήσεις για ένα ερώτημα που ο ίδιος ποτέ δεν έβαλε, αλλά το άκουσε από κάποιο στημένο πάνελ στην τηλεόραση. Η εξουσία φοβάται τις πραγματικές ερωτήσεις. Γι' αυτό όποιος δημοσιογράφος θέλει να πάρει συνέντευξη από κάποιο ισχυρό πρόσωπο εξουσίας πρέπει να υποβάλει τις ερωτήσεις του γραπτώς. Και κάποιες δεν θα απαντηθούν. Μπορούμε να φανταστούμε μια συνέντευξη του πρωθυπουργού σε κάποιο αναρχικό δημοσιογράφο, έστω και αν αυτός δουλεύει σε κάποιο μεγάλο έντυπο;
Οι πολιτικοί χρησιμοποιούν τους δημοσιογράφους για να «περάσουν» αυτό που θέλουν και συχνά διά της μεθόδου «με το αζημίωτο». Πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά, όπως όλοι γνωρίζουμε, αυτές υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Η χώρα ρημάζει κάτω από την οικονομική μπότα του ΠΑΣΟΚ. Γιατί δεν μας λένε πότε θα τελειώσει αυτό το χρέος;
Οι τράπεζες, όσο ληστρικές και αν είναι, σου λένε: Τόση δόση, τόσα χρόνια. Μήπως το χρέος είναι ένα διαρκώς αναγεννώμενο τέρας, που κάθε χρόνο γίνεται ακόμα και μεγαλύτερο; Ας δούμε την εμπειρία του Τρίτου Κόσμου. Το 1970 ήταν της τάξης των 70 δισ. δολαρίων. Σε 35 χρόνια πολλαπλασιάστηκε επί 40 και έφτασε στα 2.800 δισ. δολάρια. Τα ποσά που κατέλαβε ο Νότος ως αποπληρωμή του χρέους μέχρι το 2005 ξεπέρασαν τα 5.800 δισ. δολάρια. Το ποσό αυτό αντιστοιχεί με 60 σχέδια Μάρσαλ, που αφορούσε όλη την Ευρώπη, αμέσως μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στην ουσία οι φτωχές χώρες χρηματοδοτούν τις πλούσιες. Μετατρέπονται σε αποικίες και χάνουν πλήρως την εθνική τους ανεξαρτησία.
Το χρέος δεν πληρώνεται από αυτούς που το δημιούργησαν. Αυτοί ούτε καν λογοδοτούν. Με τη σειρά τους ληστεύουν το λαό τους. Δεν είναι τυχαίο πως όλες οι χρεωμένες χώρες είχαν ζάπλουτους κυβερνήτες.
Και η Ελλάδα, πριν καν απελευθερωθεί από τον οθωμανικό ζυγό, είχε ήδη χρεωθεί. Και αλήθεια, η Ελλάδα απελευθερώθηκε ποτέ ή απλά και μόνο άλλαξε κατακτητή; Και ας δούμε λίγο την Ιστορία μας χωρίς παρωπίδες.
Η περίφημη ναυμαχία του Ναβαρίνου, έγινε για την απελευθέρωση της Ελλάδας ή για το διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προς όφελος των τριών μεγάλων δυνάμεων (Γαλλία-Αγγλία-Ρωσία); Η Συνθήκη του Λονδίνου (3.2.1830) αναγνώρισε την Ελλάδα ως προτεκτοράτο και μια αντίστοιχη «τρόικα» αποφάσιζε για τα πάντα. Επισήμως αυτή η συνθήκη δεν έχει καταργηθεί ποτέ. Αλλά έπαψε η ισχύς της με τη Συνθήκη των Σεβρών (11.8.1920), με την οποία Αγγλογάλλοι παραιτήθηκαν των δικαιωμάτων τους για έλεγχο και επιτήρηση της Ελλάδας. Τόση γενναιοδωρία; Ας είναι καλά ένα άλλο δάνειο. Στις 29 Ιανουαρίου του 1914, έξι μήνες πριν από την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, υπογράφτηκε στο Παρίσι μια οικονομική συμφωνία με την Ελλάδα, σύμφωνα με την οποία η χώρα μας θα έπαιρνε ένα δάνειο με την προϋπόθεση πως θα εξυπηρετούσε την επέκταση της εμπορικής και βιομηχανικής δραστηριότητας των προστάτιδων δυνάμεων (Γαλλία-Αγγλία).
Οι λαϊκές κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα, εκτός κομμάτων και συνδικάτων, δείχνουν την ανυποληψία αυτών των θεσμών. Το κράτος δεν ανήκει μόνο στην κυβέρνηση, αλλά και στην αντιπολίτευση, που το νομιμοποιεί και ποτέ δεν βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο. Αυτό το κίνημα είναι αυθόρμητο και δεν θα βρει μόνο την έχθρα και την καταστολή των κυβερνώντων, αλλά και το μίσος των κατεστημένων συνδικαλιστικών και πολιτικών φορέων, που αισθάνονται πως η κατάσταση έχει ξεφύγει από τον έλεγχό τους. Και το ζητούμενο δεν είναι μια νέα πολιτική ηγεσία, αλλά ικανοί εκπρόσωποι αυτού του κινήματος που δεν θα έχουν καμία εξουσία.
Αναδημοσίευση από την «Ελευθεροτυπία» του Σαββάτου, 28/05/2011.
