Την περασμένη Πέμπτη το πρωί και λίγες μόλις ώρες μετά την ανακοίνωση των νέων σκληρών μέτρων, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Β. Βενιζέλος, έσπευσε να μας ρίξει ακόμη μερικές δόσεις τρομοκρατίας. Μας είπε πως αυτό που ζούμε δεν είναι κρίση, κρίση θα είναι να συμβεί κάτι ανάλογο με όσα έγιναν στην Αργεντινή το 2000. Το μυαλό των περισσοτέρων ταξίδεψε στις σχετικά πρόσφατες εικόνες που όλοι είχαμε δει από ντοκιμαντέρ, που παρουσίαζαν την εξαθλίωση που έζησε η κοινωνία της νοτιοαμερικανικής χώρας μερικά χρόνια πριν. Ανεργία, φτώχεια, ανέχεια. Και φυσικά πολιτική εκτροπή, με ό,τι αυτή συνεπάγεται.
Ο Ε. Βενιζέλος γνωρίζει πως η Ελλάδα του 2011 δεν μπορεί να γίνει η Αργεντινή του 2000.
Τουλάχιστον, σε ό,τι αφορά τη λειτουργία των θεσμών. Αλλά και σε οικονομικό επίπεδο είναι δύσκολο να συμβεί κάτι ανάλογο. Αλλωστε, λίγο αργότερα, η ίδια η διευθύντρια του ΔΝΤ, η Κριστίν Λαγκάρντ, σχολίασε από την Ουάσιγκτον: «Δεν μπορείς να συγκρίνεις αυτό που έγινε στην Αργεντινή με αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα». Ο κ. Βενιζέλος, όμως, μπορεί να κάνει τέτοιες συγκρίσεις. Οχι από άγνοια -το αντίθετο-, αλλά από σκοπιμότητα.
Στόχος, να ενισχυθεί σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό το αίσθημα ανασφάλειας της κοινωνίας. Μια τρομοκρατημένη κοινωνία από ένα ράπισμα δύο χρόνων, με μέτρα που έχουν μειώσει δραματικά το βιοτικό της επίπεδο και με το φόβο της συνέχειας προς την ίδια κατεύθυνση. Ο κ. Βενιζέλος προφανώς προσδοκά μια ευνουχισμένη από αντανακλαστικά κοινωνία, η οποία είναι ακίνδυνη. Περιορίζει τις αντιδράσεις και υπομονετικά προσδοκά απλώς ν' αποφύγει τα χειρότερα...
enet.
