Τώρα που ο Τύπος περνάει τη δική του κρίση (οικονομική, στρατηγική), λειτουργεί με την ίδια τακτική, εθελοτυφλεί, αναζητά αλλού τα αίτια, ρίχνει την μπάλα στην εξέδρα, για να μην πει ορισμένες αυτονόητες αλήθειες:
◆Ότι δημιούργησε σχέσεις εξάρτησης με την πολιτική και οικονομική εξουσία.
◆Ότι χρησιμοποιήθηκε από επιχειρηματίες ως όπλο για να αναπτύξουν άλλες δραστηριότητες (κατασκευές, οπλικά συστήματα, προμήθειες του Δημοσίου, παράνομες δραστηριότητες, τζόγο κ.λπ.).
◆Ότι συμμετείχε σε σχέδια σπίλωσης πολιτικών αντιπάλων και, χωρίς αιδώ, έκανε εκ των υστέρων τον τιμητή.
◆Ότι οι μεγαλοεκδότες έπαιξαν στις πλάτες των αναγνωστών – αλλά και των μετόχων των εταιρειών τους – στο πάρτι του χρηματιστηρίου για προσωπικό τους όφελος.
◆Ότι, ενώ πλούτισαν οι ίδιοι, οι εταιρείες τους κατέφευγαν σε υπέρογκους δανεισμούς με προδιαγεγραμμένη την πορεία προς την πτώχευση.
◆Ότι, με πρόσχημα τάχα μου τον ανταγωνισμό, επιδόθηκαν σε μια ξέφρενη κούρσα «προσφορών» εις βάρος της πραγματικής δημοσιογραφίας.
◆Ότι εμείς οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι απαξιώσαμε τη δουλειά μας με τον τρόπο που λειτουργήσαμε όλα αυτά τα χρόνια.
Έτσι λοιπόν, ας γίνει κατανοητό σε όλους: Ούτε όλοι το ίδιο φταίμε για την κρίση που περνάει ο χώρος μας ούτε όλοι μαζί τα φάγαμε. Και κυρίως, δεν είμαστε όλοι το ίδιο.
Όσοι από το σινάφι μας έχουν αντιρρήσεις, εδώ είμαστε να τα συζητήσουμε με διευθύνσεις και ονόματα.