Της Βάλιας Μπαζού
Οι επόμενες μέρες θα είναι ιστορικές για τα κοινοβουλευτικά χρονικά της χώρας αφού για δεύτερη φορά μέσα σε 24 ώρες, τέσσερα κόμματα (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΗΣΥ) φαίνεται να βρίσκουν κοινό σημείο αναφοράς και κοινό λόγο.
Μόλις χθες, τα «βρήκαν» για το Πανεπιστημιακό άσυλο… Και σήμερα Πέμπτη είναι αποφασισμένοι για πολύ μεγάλες ανατροπές…
Τα τέσσερα κόμματα είναι αποφασισμένα να αφήσουν στην άκρη τις ιδεολογικές (;) διαφορές, τα προγράμματα, τους «δεκάρικους» λόγους και για πρώτη φορά να μιλήσουν την ίδια γλώσσα για μια ακόμα φορά…Μόνο που αυτό το θέμα, ΔΕΝ είναι η δημόσια υγεία ΔΕΝ είναι η ανάπτυξη, ΔΕΝ είναι ένα κοινό όραμα για την επόμενη μέρα. Είναι τα αυθαίρετα! Είναι, η δικαίωση όσων πολιτών έχουν παρανομήσει και έχουν γράψει στα παλιά τους τα παπούτσια Σύνταγμα και νόμους. Είναι η δικαίωση των δυο μεγάλων κομμάτων που μονοπωλούν τη διαχείριση της χώρας με την πολιτική της «αρπαχτής», του φτηνιάρικου μάρκετινγκ και της αποθέωσης του λαϊκισμού. Είναι η δικαίωση των πολιτικών που δεν εφάρμοζαν κανένα νόμο, που στην καλύτερη περίπτωση όταν δεν έβαζαν «πλάτη», έκαναν τα στραβά μάτια όταν οι ψηφοφόροι τους έχτιζαν με τσαμπουκά όπου ήθελαν ότι ήθελαν. Είναι η δικαίωση των νοσταλγών των ερτζιανών του ΄60 και του ΄70 τότε που κυριαρχούσε το όραμα του… «οικόπεδα εκτός σχεδίου μία ώρα από την Ομόνοια με φως, νερό, τηλέφωνο». Είναι η δικαίωση του πολιτικάντη έναντι του πολιτικού.
Οι ρυθμίσεις για τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων συζητιούνται σήμερα Πέμπτη για δεύτερη φορά στη Βουλή και την ερχόμενη εβδομάδα το σχέδιο νόμου εισάγεται στην Ολομέλεια για ψήφιση. Ασφαλώς και θα γίνουν νόμος του κράτους κατά παράβαση της κοινής λογικής, της αρχής της ισονομίας, του Συντάγματος, της πολεοδομικής νομοθεσίας. Ασφαλώς και θα ικανοποιήσουν μικρά, μεσαία και μεγάλα συμφέροντα και ασφαλώς δεν θα βάλουν – επί της ουσίας και όχι στα χαρτιά- καμιά «κόκκινη γραμμή» στην αυθαιρεσία όπως δεν θέλησε να βάλει ποτέ, κανείς.
Οι επόμενες ημέρες θα είναι πράγματι ιστορικές, αφού η χώρα με την ισχυρότερη συναίνεση που έχει ονειρευτεί ποτέ κανείς θα πάει και επισήμως 40 χρόνια πίσω…
το ποντίκι
